Deze struise veldwachter van Gestel is Franciscus (Swo) van Dijck (1892-1923). Hij werd op 14 november 1892 als wetsdienaar aangesteld, met een jaarwedde van Fl. 300,- en diende de Gemeente Gestel en Blaarthem tot 1920. Hij woonde op de Hoogstraat 322. Omdat zijn inkomen te laag was oefende hij officieus het nevenberoep van schoenmakere uit. Zijn gezag was groot, want slechts eenmaal werd door de burgemeester de hulp van de marechaussee ingeroepen. In cafe de Rooie Bol, waar Kees v.d.Laak kastelein was, rustte op hem ook de zware taak de orde te handhaven. Tegen middernacht ('t sluitingsuur) stak de veldwachter zijn hoofd naar binnen en riep "Kees, hoogste tijd". De kastelein sloot dan de cafedeur, waarop de bezoekers zich naar de keuken begaven en hun bezigheden voortzetten. Even later stapte Van Dijck dan via de keukendeur naar binnen, want ook hij lustte hem graag. Meer dan eens gebeurde het dat hij zoveel borrels aangeboden had gekregen, dat hij niet meer in staat was huiswaarts te keren. Tussen twee man in werd hij dan naar het Gestelse Raadhuis aan de Hoogstraat gebracht. Daar kon hij onder het bordes in het z.g. keetje (gevangenis) zijn roes uitslapen. Maar men zorgde er altijd voor dat de brave man 's morgens tijdig werd gewekt, zodat hij nooit bij zijn superieuren op het matje hoefde te komen.

Datum: 21-05-2007

Naam: Jan van Dijck  

Als kleinzoon van de veldwachter heb ik diverse foto's van Gestel aangeleverd. Ook die van mijn grootvader. Ik zelf heb hem niet gekend maar uit de verhalen van oud-Gestelse mensen heb ik begrepen dat hij erg gezien was en meer een man die zaken regelde dan als politieman optrad. Als dit verhaal wat Jegerings geschreven heeft waar was, dan had de burgemeester en... mijn grootmoeder er een eind aan gemaakt. Jegerings heb ik daar dan op aangesproken toen het boek uitkwam. Zijn commentaar, och wat maak jij je daar druk over, het is al zo lang geleden en het is een ieder geval, een smeuiig verhaal. Ik vond toen, en dat vind ik nog dat hij mijn grootvader beschadigd heeft en de naam van de familie van Dijck besmeurd heeft omdat het vooral een boek moest worden dat niet te saai moest over komen.