Ze is altijd 'n stuk van ons léve geweest die Dommel, mee d'r kolke en drèije mee d'r bedding van gras en d'r pluimkes van riet die zu vrien'lijk in de weind nao oe zwèije Van oorsprong is ze Bels, mèr wâ hindert dâ nou? An de grens wordt ze gewoon Nederlandse en zonder pepiere of geldig bewijs kumt ze sierlijk ons land binnendanse! Ginne kommies die d'r vraog nao d'r pas of triptiek ginne sluitbôm die houdt 'r daor tege gin douane die in d'r begaazie moet zien: ze is vrij op d'r kronk'lige wege. Wâ wijer, bè de brug, daor kruist ze ne weg gemaokt ons Lieve Vrouwke ter ere want over dien dijk, dwèrs deur de moeras trok mèn te béévert, wel duizende kere! Ze kumt in ons Gessel tussen wèije en bimd en kannidasse in deftige rije ze gee rustig d'r gang en mee anhauwend geduld scheurt ze stukke van heel landerije! Ze kumt nèffe de meule, en 't is zund dâ'k et zeg 't is herbouwd: dur nen brand gong 't verlorre! en nèffe ne villa, ok wir afgebrooke en latter kloster geworre. Dan kumt nog 'n stuk ongerepte natuur ben d'r vrimd, dan lopt 'er verlorre en ginds an de sluis, daor bij ’t van Abbe is ons Dommel wir'n "stadse" geworre. Vort strômt ze dan, Den Bosch tegemoet daor is 't niemer Dommel, mèr Dieze en kumt ze -zo gezeed- ongemerkt haost hier deur we zalle ze oit 't oog nie verlieze: Dâ z'is 'n vurbild vur ons op d'r oerouwe tocht want wâ lief en leed ze ók zag gebeure ze trok er z'n eige van niemes niks an: |